حدیث  عَنْ اَبِى عَبْدِاللّهِ علیه السلام، قالَ: اَیُّما مُؤْمِنٍ مَنَعَ مُؤْمِنا شَیْئا یَحْتاجُ اِلَیْهِ وَهُوَ یَقْدِرُ عَلَیْهِ مِنْ عِنْدِهِ اَوْمِنْ عِنْدِ غَیْرِهِ اَقامَهُ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ یَوْمَ الْقِیامَةِ مُسْوَدّا وَجْهُهُ مُزْرَقَةً عَیْناهُ مَغْلُولَةً یَداهُ اِلى عُنُقِهِ، فَیُقالُ هذَا الْخائِنُ الَّذى خانَ اللّهَ وَرَسُولَهُ ثُمَّ یُؤْمَرُبِهِ اِلَى النّارِ.

امام صادق علیه السلام فرمود: هر کس بتواند مستقیم و یا با واسطه، نیاز مؤمنى را برآورد و از انجام آن خوددارى نماید خداوند عزّوجل او را در قیامت با چشمانى کبود و دست هاى بسته بر گردن بر پا نگهدارد و اعلام شود: این همان خائنى است که بخدا و پیغمبر خیانت کرده است. سپس فرمان رسد که او را بسوى آتش جهنّم برند.